Antoni Miś

Z ApisWiki.PL
Wersja Wikiadmin (dyskusja | edycje) z dnia 18:35, 7 lip 2016
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Antoni Miś

Antoni Miś (1905-1981) – pszczelarz praktyk. Urodził się 13 czerwca 1905 w Nowym Bieruniu. Jego zawodem wyuczonym było tapicerstwo. W 1940 w wyniku katastrofy kolejowej został inwalidą (80% inwalidztwa) i przeszedł na kolejową emeryturę. Wówczas zwróciło jego uwagę pszczelarstwo. Niezbędną wiedzę fachową zdobył z niemieckojęzycznych książek i czasopism, poczym samodzielnie zweryfikował ja praktycznie. W 1940 sprowadził z Austrii od Sklenara 2 matki pszczele. W 1944 miał już 20 rodzin w ulach własnoręcznie wykonanych. Wszystkie prace wykonywał sam bez żadnego pomocnika. W Głuchołazach, powiat Nysa, założył hodowlę matek. Zorganizował koło pszczelarzy, i przez długie lata mu przewodził, nadto był członkiem Związku Powiatowego. Na kursach w Katowicach uzyskał stopień mistrza pszczelarskiego. Otrzymywał liczne nagrody za wzorową pracę, w 1948 jego pasiekę uznano za postępową. Kochał literaturę pszczelarską – nie tylko polską. Był instruktorem na kursach pszczelarskich w kilku powiatach. Cieszyły się one dużym powodzeniem, gdyż były dowcipnie prowadzone. Uczestniczył w wystawach pszczelarskich. Przez 40 lat był rzeczoznawcą chorób pszczelich, w tym czasie dokonał przeglądu tysiąca rodzin pszczelich. W 1949 umieścił swą pasiekę w Nysie. W 1952 przeniósł się na stałe z pasieką do Koźla. W 1959 miał już 50 rodzin i wóz na ogumionych kołach przydatny do gospodarki wędrownej. Od rzepaku do wrzosu wędrował z pszczołami przynajmniej 3 razy w roku - najodleglejszy przejazd 40 km. Praktyka nauczyła go jak najbardziej ekonomicznego rozwiązania dla siebie i pszczół: przy jednym ulu nie pracuje się w ciągu roku więcej niż 8 godzin. Zaległości w pracach nie znosił, jego zasadą była punktualność. Pierwszy w Polsce wykrył zarazę roztoczową. Jako kontroler higieny pasiek przypuszczał już w 1948, że w pasiece kolegi Zielińskiego w Konradowie koło Głuchołaz istnieje roztocz, ale wiosną 1950 już wątpliwości nie miał, choroba ujawniła się w pełni i prezentowała się wyraziście jak przykład w podręczniku prof. Morgenthalera, z którego jej rozpoznawania się uczył (był 17-20 luty, pogoda ciepła, kwitła leszczyna i olcha). O odkryciu powiadomił natychmiast instruktora powiatowego W. Michalika, pobrane próbki zostały wysłane do Zakładu Chorób Pszczół w Gorzowie [1]. Komunikat zredagowany przez szefa tej placówki prof. St. Kirkora był prosty: zaraza roztoczowa przekroczyła granicę [2]. W zwalczaniu choroby brał czynny udział, ale i sprawy tematycznie inne interesowały go bardzo. Niektóre z nich zawarł w publikacjach do Pszczelarstwa (10 artykułów). Zawsze poruszał sprawy ciekawe, jak „kradzież” jajeczek, czy profilaktyczne poidełko dla pszczół jakie zbudował. Od 1946 był honorowym obserwatorem fenologicznym Państwowego Instytutu Hydro-Meteorologicznego, świetnie wywiązując się z tej funkcji (otrzymywał wyróżnienia). Zmarł 5 maja 1981.

Przypisy

  1. Mazak St. (1961): Z kroniki żałobnej. Władysław Michalik. Pszczelarstwo 12(9):19-20. PDF
  2. Kirkor St. (1950): Zaraza roztoczowa przekroczyła granicę. Pszczelarstwo 1(4):31. PDF

Źródła

Osobiste
Przestrzenie nazw
Warianty
Działania
Nawigacja
Narzędzia